Σοσιαλισμός από τα κάτω #152

4,00 (με ΦΠΑ)

Τεύχος: Νο 152
Μάης – Ιούνης 2022
Σελίδες: 48
Εκδόσεις: Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο
ISSN: 2241-7176

  • Προϊόν Εκδότης: Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο
  • Προϊόν Περιοδικό: Σοσιαλισμός από τα Κάτω

Περιγραφή

Φέτος συμπληρώνονται 30 χρόνια από την έκδοση του πρώτου τεύχους του περιοδικού «Σοσιαλισμός από τα Κάτω». Τον Ιούνη του 1992 η Οργάνωση Σοσιαλιστική Επανάσταση, πρόδρομος του ΣΕΚ, αποφάσισε να κυκλοφορήσει ένα μαρξιστικό περιοδικό με αυτόν τον (προκλητικό για εκείνη την εποχή) τίτλο. Προκλητικό, γιατί καθώς το κυρίαρχο αφήγημα μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και των σταλινικών καθεστώτων της Αν. Ευρώπης ήταν το «τέλος του σοσιαλισμού», το «τέλος των καπιταλιστικών κρίσεων», «το τέλος του ιμπεριαλισμού και των πολέμων»,  η έκδοση ενός νέου μαρξιστικού περιοδικού έμοιαζε να ήταν ο ορισμός της έκφρασης «κόντρα στο ρεύμα».

Τη δικαίωση αυτής της πορείας των 30 χρόνων «που θέλει να κάνει τη θεωρία, πράξη» περιγράφει ο Γιώργος Ράγκος στο εισαγωγικό άρθρο του νέου τεύχους του ΣΑΚ που κυκλοφορεί: από την ανάλυση που πρόβαλε από το ξεκίνημά του το περιοδικό ότι τα σταλινικά καθεστώτα που κατέρρευσαν ήταν κρατικός καπιταλισμός και δεν είχαν καμιά σχέση με οποιουδήποτε τύπου «σοσιαλισμό», μέχρι το πέρασμα της κρίσης από την Ανατολή στη Δύση. Μια διαδρομή γεμάτη κρίσιμες πολιτικές επιλογές που αφορούσαν και αφορούν όλη την αριστερά: για το αντικαπιταλιστικό κίνημα της Γένοβα και τη σύνδεσή του με την οργανωμένη εργατική τάξη, τον χαρακτήρα του ιμπεριαλισμού και των ανταγωνισμών σήμερα, τον πόλεμο και το αντιπολεμικό κίνημα. 

Την πολλαπλή συστημική κρίση (οικονομική, υγειονομική, περιβαλλοντική, πολιτική) και τους εργατικούς αγώνες τα τελευταία χρόνια, τόσο διεθνώς όσο και απέναντι στη Νέα Δημοκρατία, αναλύει η Μαρία Στύλλου στο άρθρο της «Κορύφωση των κρίσεων, ρεύμα επαναστατικής αλλαγής». Απέναντι στις επιθέσεις του Μητσοτάκη έχει ξεδιπλωθεί ένα κύμα εργατικής αντίστασης με μάχες που δεν ήταν απλά συνδικαλιστικές, αλλά συνοδεύονταν από πολιτικά προχωρήματα στις ιδέες. Θέτει το ερώτημα «ποια αριστερά μπορεί;» και απαντά γιατί η μόνη προοπτική βρίσκεται στον επαναστατικό δρόμο.

Η φρίκη του πολέμου στην Ουκρανία έχει προκαλέσει σοκ σε όλο τον κόσμο –και βάζει επιτακτικά το ερώτημα του πώς μπορούμε να τον σταματήσουμε. Ο Πάνος Γκαργκάνας με το άρθρο «Πόλεμος στην Ουκρανία: η έκρηξη των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών» εξετάζει το πώς από την περίοδο της λεγόμενης «παγκοσμιοποίησης» περάσαμε στην όξυνση των ανταγωνισμών που ξαναέφεραν στο προσκήνιο οικονομικές κυρώσεις και εμπορικούς πολέμους δίπλα στις στρατιωτικές ανακατατάξεις και τελικά στον ίδιο τον πόλεμο. Εξηγεί ότι «οι αναταράξεις που προκαλεί ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι πιο έντονες στην γειτονιά μας» καθώς «και η Άγκυρα και η Αθήνα τρέχουν να αναβαθμίσουν τη στρατιωτική εμπλοκή τους και τις περιφερειακές συμμαχίες τους» και καταλήγει στο ότι το αντιπολεμικό κίνημα σε Ελλάδα και Τουρκία έχει να συμβάλει όχι μόνο στο σταμάτημα του σφαγείου στην Ουκρανία, αλλά και στην αποτροπή μιας ελληνοτουρκικής σύγκρουσης.

Ο Δημήτρης Δασκαλάκης ξετυλίγει στο άρθρο του «Για ένα μαζικό αντιπολεμικό κίνημα» την πλούσια εμπειρία του αντιπολεμικού κινήματος παγκόσμια και στην Ελλάδα -από τον πόλεμο των ΗΠΑ στο Βιετνάμ μέχρι τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στο Ιράκ και το Αφγανιστάν: «Όσο κι αν ο Μητσοτάκης και τα φερέφωνά του προσπαθούν να χλευάσουν το αντιπολεμικό κίνημα που από την πρώτη στιγμή βγήκε στους δρόμους ενάντια στον πόλεμο στην Ουκρανία και την ελληνική συμμετοχή, αυτό πατάει σε μια πλούσια ιστορία κινημάτων διεθνώς που πάλεψαν ενάντια στις δικές τους κυβερνήσεις για να σταματήσουν τον πόλεμο… Για να το πετύχουμε χρειάζεται να ξεσηκώσουμε όλον αυτόν τον κόσμο που σιχαίνεται τους πολέμους, όχι για να τον στοιχίσουμε πίσω από το στρατόπεδο της δικής μας άρχουσας τάξης, αλλά για να σταματήσουμε τη δική της συμμετοχή».

Τις «Αντιπολεμικές ρίζες της Αριστεράς» θυμίζει ο Λέανδρος Μπόλαρης. Φέτος κλείνει ένας αιώνας από το τέλος της εκστρατείας του ελληνικού στρατού στη Μικρά Ασία που οδήγησε σε εκατομμύρια πρόσφυγες κι από τις δυο πλευρές των συνόρων. Το άρθρο εξιστορεί το αντιπολεμικό κίνημα που αναπτύχθηκε τότε με πρωτοβουλία της επαναστατικής αριστεράς, του ΣΕΚΕ. Όπως γράφει: «Το αντιπολεμικό μήνυμα των αγωνιστών /τριών του ΣΕΚΕ ‘συναντήθηκε’ και μπολιάστηκε με τους εργατικούς αγώνες της περιόδου και τις εμπειρίες που έκαναν τον πόλεμο μισητό στην εργατική τάξη... Σε αυτή τη μεγάλη κληρονομιά βασιζόμαστε σήμερα για να οργανώσουμε το δικό μας ‘πόλεμο κατά του πολέμου’ της άρχουσας τάξης και των ιμπεριαλιστών». 

Ο Μητσοτάκης μπορεί να περηφανεύεται ότι με το ΝΑΤΟ «βρισκόμαστε στη σωστή πλευρά της ιστορίας», αλλά ο Γιώργος Πίττας στο άρθρο «70 χρόνια από την ένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ» ξεσκεπάζει το βρόμικο ρόλο του ΝΑΤΟ υπό την αιγίδα των ΗΠΑ από το 1952, όταν έγινε η ταυτόχρονη ένταξη Ελλάδας και Τουρκίας, μέχρι σήμερα. Εξηγεί γιατί η συγκρότηση και η ανάπτυξή του ΝΑΤΟ οδήγησε στην στρατιωτικοποίηση της Ευρώπης και τη μόνιμη απειλή πυρηνικού ολέθρου. Περιγράφει τη συμμετοχή του σε πραξικοπήματα και περιφερειακούς πολέμους, και καταλήγει: «Δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτε από την ‘εύνοια’ και τα ανταλλάγματα που ελπίζει ότι θα πάρει η κυβέρνηση Μητσοτάκη για την ελληνική άρχουσα τάξη μέσα από την βαθύτερη εμπλοκή της στα νατοϊκά σχέδια».

Ο καπιταλισμός μπαίνει σε υψηλότερο σημείο της καταστροφικής του μανίας. Αυτό είχε φανεί με τις διαστάσεις που έχουν πάρει οι περιβαλλοντικές καταστροφές. Ο Σωτήρης Κοντογιάννης στο άρθρο «Ο πόλεμος “πρασινίζει” την κλιματική καταστροφή» υποστηρίζει ότι το κέρδος των καπιταλιστών είναι αυτό που καθορίζει την  ισορροπία ανάμεσα στις εξορύξεις υδρογονανθράκων και την “πράσινη ανάπτυξη”: «Οι διακηρύξεις των κυβερνήσεων και των επιτελείων τους για την προστασία του περιβάλλοντος και την αποτροπή της κλιματικής αλλαγής δεν αξίζουν ούτε μια δεκάρα. Η οικονομία, τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρήσεων, οι ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις θα έχουν πάντα προτεραιότητα απέναντι όχι μόνο στη φύση αλλά και την ίδια την ζωή».

Το καινούργιο τεύχος 152 του περιοδικού Σοσιαλισμός από τα Κάτω, κλείνει με τις σελίδες της βιβλιοκριτικής: Ο Πέτρος Κωνσταντίνου παρουσιάζει το τελευταίο βιβλίο του Δημήτρη Παπαχρήστου «Αχ! Μουρλοσκοτωμένο», η Λίλιαν Μπουρίτη το «Μαρξισμός, Πολιτική, και Ψυχική δυσφορία» του Iain Ferguson (που μόλις κυκλοφόρησε από το Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο), ενώ ο Κώστας Πολύδωρος γράφει για τη δεύτερη (συμπληρωμένη) έκδοση του βιβλίου του Λέανδρου Μπόλαρη «Ουκρανία – σταυροδρόμι ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών».

[παρουσίαση του τεύχους από τον Κώστα Πίττα στην εφημερίδα Εργατική Αλληλεγγύη, Νο 1520]

Περιεχόμενα:

30 χρόνια “Σοσιαλισμός από τα Κάτω”: Επαναστατικές ιδέες - οδηγός για δράση
Γιώργος Ράγκος

Κορύφωση των κρίσεων, κίνημα επαναστατικής αλλαγής
Μαρία Στύλλου

Πόλεμος στην Ουκρανία: η έκρηξη των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών
Πάνος Γκαργκάνας

Για ένα μαζικό Αντιπολεμικό κίνημα
Δημήτρης Δασκαλάκης

Οι αντιπολεμικές ρίζες της Αριστεράς
Λέανδρος Μπόλαρης

70 χρόνια από την ένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ
Γιώργος Πίττας

Ο πόλεμος “πρασινίζει” την κλιματική καταστροφή
Σωτήρης Κοντογιάννης

Βιβλιοκριτική

Δημήτρης Παπαχρήστο
Αχ! Μουρλοσκοτωμένο
Πέτρος Κωνσταντίνου

Iain Ferguson
Μαρξισμός, Πολιτική και Ψυχική Δυσφορία
Λίλιαν Μπουρίτη

Λέανδρος Μπόλαρης
Ουκρανία: Σταυροδρόμι ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών" (2η έκδοση - συμπληρωμένη)
Κώστας Πολύδωρος

Επιπρόσθετες Πληροφορίες

Εκδότης

Περιοδικό