Σοσιαλισμός από τα κάτω #161

Περιγραφή

Όλες οι πτυχές της πολυκρίσης του καπιταλισμού, από τον πόλεμο και την κλιματική αλλαγή μέχρι την οικονομική και υγειονομική κρίση, μπαίνουν στο μικροσκόπιο του νέου τεύχους του περιοδικού Σοσιαλισμός από τα Κάτω, για να καταλήξει ότι χρειάζεται η στρατηγική της Αριστεράς να βαδίζει στο δρόμο του Πολυτεχνείου και όχι στον κατήφορο Τσίπρα-Κασσελάκη. Από το εξώφυλλο προβάλλεται ότι το άμεσο βήμα είναι η αλληλεγγύη για να νικήσει η Παλαιστίνη.

Απέναντι στη χυδαία προπαγάνδα ενάντια στην Παλαιστινιακή Αντίσταση, ο Πάνος Γκαργκάνας δίνει όλες τις πολύτιμες απαντήσεις που χρειάζονται στο άρθρο «Νίκη στην Παλαιστίνη». Αποτελούν τα εγκλήματα του Ισραήλ «αυτοάμυνα»; Είναι «τρομοκράτες» οι Παλαιστίνιοι αγωνιστές; Γιατί δεν είναι λύση τα δύο κράτη; Και πού αποσκοπεί η συμμετοχή της κυβέρνησης του Μητσοτάκη στο πλάι του Ισραήλ; Ταυτόχρονα, στο άρθρο υπάρχει πλούσια η εικόνα της διεθνούς αλληλεγγύης για λευτεριά στην Παλαιστίνη. Τα εκατομμύρια των διαδηλωτών από όλη την Ευρώπη μέχρι τις αραβικές χώρες. Εδώ, η σύνδεση του αντιπολεμικού κινήματος με τους αγώνες ενάντια στην κυβέρνηση της ΝΔ είναι κρίσιμη για τη συνέχεια.

«Κρίση ΣΥΡΙΖΑ - Πού είναι η λύση;». Για να απαντήσει σε αυτή την ερώτηση, η Μαρία Στύλλου θυμίζει τη νέα αριστερή ριζοσπαστικοποίηση που ήταν η αφετηρία της εκτίναξης του ΣΥΡΙΖΑ, όπως και του Ποδέμος στην Ισπανία και της Die Linke στη Γερμανία. Δυνάμεις που τοποθετήθηκαν πιο αριστερά από τη σοσιαλδημοκρατία, αλλά ταυτόχρονα μοιράστηκαν την ίδια στρατηγική με αυτήν και πλέον μοιράζονται και την κρίση της. Η πορεία του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος που έγινε Δημοκρατικό Κόμμα (ούτε καν της Αριστεράς) επιβεβαιώνει ότι το πρόβλημα είναι η ρεφορμιστική στρατηγική. Η ρήξη είναι μονόδρομος για τον αριστερό κόσμο που αγανακτεί με την κρίση του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Γιώργος Πίττας στο άρθρο του «Πολυτεχνείο - 50 χρόνια μετά την εξέγερση. Μια φωτιά που δεν μπορούν να σβήσουν» παραθέτει το χρονικό της εξέγερσης, αλλά πάνω απ' όλα εξηγεί γιατί το Πολυτεχνείο σημαίνει επαναστατικός δρόμος. Τότε συγκρούστηκαν δύο πολιτικές γραμμές. Η επαναστατική, που μιλούσε για κλιμάκωση των αγώνων, για γενική απεργία, για την ανατροπή της Χούντας και του συστήματος που τη γέννησε. Και η ρεφορμιστική, που αναζητούσε τη λύση σε μια “ομαλή μετάβαση” στη δημοκρατία, ακόμα και σε συνεργασία με κόμματα και αστούς πολιτικούς. Οι οργανώσεις της επαναστατικής Αριστεράς, ανάμεσά τους η ΟΣΕ (από την οποία προήλθε το ΣΕΚ), έδωσαν και δίνουν τις μάχες. Σήμερα, μέσα στην καταστροφική πολυκρίση του συστήματος, το μήνυμα του Πολυτεχνείου είναι επίκαιρο όσο ποτέ.

Στο άρθρο «Κύπρος - No pasaran» η Αργυρή Ερωτοκρίτου γράφει για τη μάχη ενάντια στον φασισμό που έχει ανοίξει μετά τα ρατσιστικά πογκρόμ των νεοναζί του ΕΛΑΜ, της Χρυσής Αυγής στην Κύπρο. Το αντιφασιστικό κίνημα, που απάντησε με διαδηλώσεις χιλιάδων, μπλόκαρε την προσπάθεια των νεοναζί. Η Αργυρή δίνει όλη την εικόνα της ρατσιστικής πολιτικής των δεξιών κυβερνήσεων που έδωσε τον χώρο στους νεοναζί να κλιμακώσουν τις δράσεις τους και προτείνει τα επόμενα βήματα του κινήματος για να τσακιστεί το ΕΛΑΜ και οι ρατσιστικές πολιτικές.

Εργατικός έλεγχος

Από τις εγκληματικές ευθύνες της κυβέρνησης για την τεράστια καταστροφή με τις πλημμύρες στη Θεσσαλία ξεκινάει ο Γιώργος Ράγκος στο άρθρο του «Μετά τη Θεσσαλία - Πάλη για εργατική εναλλακτική στον καταστροφικό καπιταλισμό». Και προχωράει στην εκτενή περιγραφή του πώς το κυνήγι του κέρδους ευθύνεται για την καταστροφή του περιβάλλοντος. Η κρατικοποίηση των τραπεζών, της βιομηχανίας ενέργειας και του κατασκευαστικού κλάδου κάτω από εργατικό έλεγχο «θα έβαζε μπρος, με δημοκρατικό και συλλογικό τρόπο, τον απαραίτητο σχεδιασμό και την υλοποίηση των κατάλληλων έργων για την προστασία από τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής αλλά και ένα πρόγραμμα επενδύσεων που θα οδηγούσαν στην εξάλειψη των ορυκτών καυσίμων».

Στο άρθρο «Καπιταλισμός, πανδημίες και δημόσια Υγεία» παρουσιάζονται τα βασικά σημεία της ομιλίας του Baba Aye, συντρόφου από τη Νιγηρία στο 19ο Συνέδριο της Διεθνούς Ένωσης για την Πολιτική Υγείας στην Ευρώπη. Αναλύει, με βάση τις πανδημίες, πώς και γιατί συνδέεται η δημόσια Υγεία με την περιβαλλοντική κρίση, με συνδετικό κρίκο τη φύση του καπιταλισμού, του οποίου «η ατελείωτη εμμονή στην εμπορευματοποίηση προκαλεί ρήξη στον βιώσιμο κοινωνικό-οικολογικό μεταβολισμό», όπως τονίζει.

«Γιατί η Αφρική συγκλονίζεται από πραξικοπήματα» εξηγεί στο άρθρο του ο Νίκος Λούντος. Όπως σημειώνει, από τον Ατλαντικό Ωκεανό μέχρι την Ερυθρά Θάλασσα «σε μια απόσταση 7.000 χλμ και σε όλες τις χώρες της διαδρομής έγιναν πραξικοπήματα από το 2020 μέχρι σήμερα». Η στήριξη των ιμπεριαλιστών στα πραξικοπήματα για να εξασφαλίσουν τον έλεγχο σημαίνει φτώχεια και θάνατο για τον κόσμο, ο οποίος γίνεται θυσία στους ανταγωνισμούς που παίρνουν νέες διαστάσεις. Η ελπίδα βρίσκεται στις εξεγέρσεις, όπως στον Σουδάν και την Αλγερία το 2019 και στην Νιγηρία το 2020.

Από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι σήμερα, το αφήγημα των κυβερνήσεων είναι ότι οι πολεμικοί εξοπλισμοί προστατεύουν τους πολίτες μιας χώρας ή με μια φράση “αν θες ειρήνη, προετοιμάσου για πόλεμο”. Αυτόν τον πολεμοκάπηλο μύθο διαψεύδει ο Σωτήρης Κοντογιάννης στο άρθρο «Η νέα απογείωση των εξοπλισμών». Η τάση για αύξηση των δαπανών για εξοπλισμούς ανέβηκε το 2001 με τον «Πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας» και έφτασαν να διπλασιαστούν στη “Δύση” από το 2000, παρά την πανδημία και πριν τον πόλεμο στην Ουκρανία. Με πλούσια στοιχεία και διαγράμματα αποδεικνύεται ότι το τίμημα είναι βαρύ και το πληρωνουν κυρίως οι δαπάνες για τη δημόσια Υγεία. Η Ελλάδα αποτελεί τον πρωταθλητή στη νέα κούρσα των εξοπλισμών, έχοντας διπλασιάσει μέσα σε λίγα χρόνια τις δαπάνες, με τη δικαιολογία της «απειλής από την Τουρκία». Ο πραγματικός στόχος όμως είναι «να μετατραπεί στο ισχυρότερο φυλάκιο της Δύσης στην περιοχή των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής».

Τέλος, η Αφροδίτη Φράγκου παρουσιάζει τη δεύτερη έκδοση, αναθεωρημένη και συμπληρωμένη, του βιβλίου του Κώστα Τορπουζίδη «Ομοφυλοφιλία, σεξουαλικότητα και η πάλη για την απελευθέρωση».